بررسی تاثیر کشت مخلوط گشنیز و شنبللیه بر برخی خصوصیات کمی و کیفی آنها

به منظور بررسی ترکیب های مختلف کشت مخلوط گشنیز و شنبلیله آزمایشی در سال زراعی 89-1388 در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با سه تکرار در مزرعه تحقیقاتی دانشگاه فردوسی مشهد اجرا شد. تیمارهای آزمایش شامل: کشت خالص شنبلیله (a)25% تراکم مطلوب گشنیز + 175% تراکم مطلوب شنبلیله(b)، 50% تراکم مطلوب گشنیز +150% تراکم مطلوب شنبلیله (c)، 75% تراکم مطلوب گشنیز +125% تراکم مطلوب شنبلیله (d)، 100% تراکم مطلوب گشنیز + 100% تراکم مطلوب شنبلیله (e)، کشت خالص گشنیز (f)،125% تراکم مطلوب گشنیز + 75% تراکم مطلوب شنبلیله (g)، 150% تراکم مطلوب گشنیز + 50% تراکم مطلوب شنبلیله (h)،175% تراکم مطلوب گشنیز + 25% تراکم مطلوب شنبلیله(i)بودند. برداشت عملکرد پیکر رویشی گشنیز در 5% گلدهی، در شنبلیله در 20% گلدهی و برداشت عملکرد دانه گشنیز، زمانیکه قسمت اعظم بوته ها زرد شده بودند از قسمت اختصاص یافته به آن انجام شد. تیمار b بیشترین شاخص سطح برگ، تجمع ماده خشک، سرعت رشد محصول، ارتفاع بوته و عملکرد سبزینه در گیاه شنبلیله را به خود اختصاص داد. بیشترین شاخص سطح برگ، تجمع ماده خشک، ارتفاع بوته، عملکرد سبزینه، بیشترین درصد اسانس برگ و بذر در گشنیز در تیمار i مشاهده شد. تأثیر ترکیب های مختلف کاشت، بر درصد برگ، درصد ساقه و نسبت برگ به ساقه در هر دو گیاه گشنیز و شنبلیله و نیز عملکرد بیولوژیک و شاخص برداشت گیاه گشنیز معنی دار نبود. تیمار e بیشترین درصد نیتروژن زیست توده، عملکرد دانه، عملکرد اسانس بذر و بیشترین شاخص برداشت گیاه گشنیز را به خود اختصاص داد. ارزیابی نسبت برابری زمین در کشت مخلوط نشان داد که بیشترین نسبت برابری زمین (02/2 ) مربوط به تیمار b و کمترین نسبت برابری زمین (33/1 ) مربوط به تیمار e بود.